je bent om te huilen man
Recent sprak ik een geëmotioneerde man. Hij vertelde me over een hele moeilijke situatie van een vriend van hem. Terwijl hij dit vertelde begon deze man te huilen. Hij probeerde zich meteen te verstoppen zodat anderen in de omgeving het niet zouden zien. Hij schaamde zich voor zijn tranen. Ik bemoedigde hem door mijn bewondering uit te spreken voor zijn geraaktheid en zijn betrokkenheid. Toch bleef hij zich verontschuldigen voor het feit dat hij moest huilen om het verdriet en de pijn van een vriend. Zo jammer dat tranen geassocieerd worden met schaamte, want hoe mooi ben je als je dat kunt, echt huilen om de pijn van iemand die je lief hebt?
Als man herken ik de schaamte wel. Ik ben een gevoelig mens, maar tranen laat ik ook niet graag zien. Het is kwetsbaar, want je verliest de controle en je weet niet hoe je omgeving reageert op jouw ontblote ziel. Op zo’n moment kan een misplaatste grap, fout advies of bagatelliseren keihard aan komen. Het kan ertoe leiden dat ik mijn tranen opspaar. Een berg van allerlei grote en kleine teleurstellingen, tegenslagen, afwijzingen, verlies, etc. Die berg wordt bij mij maar zo nu en dan met tranen weggespoeld. Ik zou wel wat vaker willen janken, want dat kan zo heerlijk bevrijdend zijn.
Wat kunnen wij mannen doen om elkaar hierin te helpen? Hoe kunnen we de cultuur van “een man mag niet huilen” eindelijk eens de nek om draaien? Misschien moeten we beginnen te beseffen dat we gemaakt zijn om te janken! Huilen is een hele bijzondere lichamelijke functie die we niet voor niets hebben. Het is een letterlijke uitlaatklep van de ziel. Pijn kan via tranen naar buiten en eruit. De voordelen van huilen zijn evident en het inhouden van je tranen kan juist weer leiden tot stress, depressie, angst, pijnklachten, etc. Heel onverstandig om die mooie, bijzondere en natuurlijke functie te onderdrukken vanwege een achterhaalde sociale code.
Wanneer je een vriend spreekt die het moeilijk heeft en je ziet hem vechten tegen de tranen en zijn emoties, wat doe je dan? Probeer je snel iets bemoedigends te zeggen zodat hij niet hoeft te huilen? Doe dat vooral niet!
Nodig hem liever uit om zijn emoties te uiten door te benoemen dat je ziet dat hij het moeilijk heeft. Dat is vaak al genoeg om de sluizen te openen. Daarmee help je hem oneindig veel meer. En voel je zelf ook wat branden achter je ogen, doe vooral mee. Vrienden die samen kunnen huilen, is er iets stoerder dan dat?
Laten we samen een cultuur creëren waarin je als man mag huilen!
Maar wat nu als dit te eng voor je is, te bedreigend. Als je weet dat de berg met pijn en verdriet te groot is. Als je vreest dat je onderuit gaat als je de controle loslaat. Of dat je schaamte zo diep zit dat je er alles voor over hebt om je tranen te verbergen? Je overtuiging dat je als man niet mag huilen zit dan zo diep dat het je gigantisch in de weg zit. In dat geval wil ik je graag helpen. Mensen die bang zijn om te praten, durven dat bij mij vaak wel. Hoe vaak ik mannen niet heb horen zeggen “je bent de eerste aan wie ik dit vertel”. Ik kan je helpen om bij je gevoel te komen en die berg die je meezeult een kopje kleiner te maken. Stuur me een bericht via het contactformulier en ik neem contact met je op.