Heb jij de moed om bang te zijn?
Een masker van onkwetsbaarheid is mij niet vreemd. Een deel van mijn leven deed ik me voor als sterk en onraakbaar. Wat mensen over me zeiden en dachten kon me zogenaamd niks schelen en ik had schijt aan het ‘gezeur’ van anderen. Dit lijkt misschien sterk, maar was in feite een uiterlijk pantser om mijn kwetsbare binnenkant te beschermen. Ik had simpelweg niet de moed om bang te zijn.
Ik weet dankzij mijn vak dat dit een typisch mannenprobleem is. Het is voor een man verleidelijk om bij pijn, verdriet en afwijzing (al op hele jonge leeftijd) een harnas aan te trekken. En velen van ons houden hun harnas aan tot de dood. We gaan liever strijdend ten onder dan dat we kwetsbaar en raakbaar zijn.
Wanneer je op een bepaald punt in je leven geconfronteerd wordt met angst, pijn, verdriet en verlies, dan kun je globaal twee kanten op. Naar buiten of naar binnen. Naar buiten betekent dat je je gevoelens deelt met anderen en zo herstel vindt. Naar binnen betekent dat je je emoties verbergt achter een muur, masker, harnas. Deze weg wordt veel vaker gekozen door mannen, omdat ze niet de veiligheid ervaren om hun emoties te delen. Ze kiezen deze weg meestal niet bewust, maar kiezen deze route instinctief omdat hij op de korte termijn minder eng is dan de weg naar buiten.
De afgelopen weken heb ik meerdere mannen gesproken die met het thema angst versus onkwetsbaarheid bezig zijn. Stuk voor stuk erkenden zij tot hun eigen verbazing dat ze bang waren. Voor hun ouders, collega’s, partner of de wereld.
Hoe moedig is het als je durft te erkennen dat je eigenlijk wél bang bent? Om te falen, om veroordeeld te worden, om er niet bij te horen of je gezicht en status te verliezen? Echte moed is toegeven dat die onkwetsbaarheid maar overleven was en dat daaronder een gevoelige, kwetsbare man zit.
Pas nadat je erkent wie er werkelijk onder het masker verstopt zit kan er groei, verandering en herstel komen. Zoals je de plant moet kennen om hem de juiste voeding en plek te geven, zo moet je jezelf kennen om goed voor jezelf te kunnen zorgen. Misschien denk je dat je vooral heel veel uitdaging nodig hebt en een volle agenda, maar doe je jezelf voortdurend tekort. Mogelijk is je echte behoefte wel rust, begrip, geborgenheid, troost en liefde. Nogmaals, hoe moedig is het om dit onder ogen te zien en naar te gaan leven!
En jij die nog steeds elke dag strijd, sterk in het harnas, zogenaamd onraakbaar. Hoe lang wankel je al en hoeveel energie wil je nog geven aan deze zinloze strijd? Wil je zo nog jaren door en uiteindelijk sterven in dit harnas? Of heb je de moed om bang te zijn? Als je het aan durft help ik je graag om voorzichtig te kijken wat er achter je masker zit en wat die man daar nodig heeft. Doodeng, maar zeer de moeite waard. Ik hoor van je.