5 TEKENEN DAT JE NOG TEVEEL AAN JE OUDERS VAST ZIT
Ben jij een jongen of een man? Deze vraag stel ik aan alle mannen die bij mij komen voor coaching. De antwoorden lopen nogal uiteen en het heeft niks met leeftijd te maken. Er zijn mannen van dik in de 50 die zichzelf nog steeds als jongen zien. Ook zijn er mannen van begin 20 die zich al 100% man voelen en niet meer dat jongetje.
Een belangrijke factor hierin is je relatie met je ouders. Heb je daarin je kinderlijke rol ingeruild voor een volwassen verhouding tot je ouders, of ben je op bepaalde vlakken nog een afhankelijke jongen?
In deze blog beschrijf ik 5 tekenen van een nog onvolwassen relatie met je ouders die ervoor kunnen zorgen dat je jezelf nog niet als volwaardige man ziet.
1. Keuzemomenten
Wanneer je moeilijke keuzes moet maken, is het normaal om dit met anderen te delen. Hun raad en inzichten kunnen jou ondersteunen in je denkproces. Het wordt ongezond wanneer je zelf die moeilijke keuze niet kan of wilt maken, maar hierin je ouders een te grote rol geeft. Je geeft dan als het ware het stuur van je leven weer uit handen aan je ouders. Zeg jij het maar papa, is dit een goede baan voor mij? Wat moet ik met deze relatie doen? Vindt je dat ik dit huis moet kopen?
Als je meer los wilt komen van je afhankelijke kinderrol(wat overigens ook doorwerkt in je relaties, gezin, werk en sociale contacten), is het belangrijk dat je zelf je keuzes blijft maken. Ook als dit iets anders is dan je vader of moeder zou doen.
2. Pijn en Verdriet
Als je door moeilijkheden gaat of gekwetst bent, wil je daar graag in gesteund en getroost worden. Ook van je ouders is het fijn om dit te mogen ontvangen.
Toch kan dit ook ongezond worden, wanneer je als volwassene weer opnieuw bij papa of mama “op schoot wilt zitten” en weer terug gaat naar een kinderlijke rol. In de kind-rol verlies je de controle bij pijn en verdriet en zoek je de veiligheid bij een volwassene. Bij een volwassen reactie op pijn en verdriet, zoek je steun, maar neem je geen afhankelijke houding aan.
3. Boosheid en Teleurstelling
Regelmatig spreek ik mannen die boos zijn op hun ouders. Ze zijn teleurgesteld in hun opvoeding, hun manier van leven of hoe ze nu met hen en hun gezin omgaan. Deze boosheid is direct aanwezig wanneer ze maar even aan hun ouders denken of over hen praten.
Wanneer je een volwassen rol hebt ten opzichte van je ouders, leef je niet in voortdurende boosheid of teleurstelling richting hen. Je hebt immers voldoende gezonde afstand waardoor hun gedrag geen te grote rol in je leven krijgt. Jij bepaalt hoeveel ruimte ze krijgen in je leven, vooral als ze jou pijn doen.
4. Erkenning
Wanneer je afhankelijk bent van de erkenning van je ouders, leef je nog niet in een gezonde volwassen onafhankelijkheid. Je wilt graag dat zij trots op je zijn, het eens zijn met je keuzes en jouw partner en kinderen geweldig vinden. Maar het kan ook in hele kleine dingen zitten waarin je ouders steeds “op je schouder zitten”. Van wat je eet, tot welke auto je rijdt en naar welke sport je kinderen gaan, hun mening klinkt altijd als een stemmetje in je hoofd.
Een volwassen man maakt zijn eigen keuzes, zonder dat hij het nodig heeft dat anderen daar achter staan. Hij kiest een weg waar hij zelf in gelooft, zonder dat hij de erkenning van zijn ouders nodig heeft.
5. Financieel en Praktisch
Als je vader en moeder je nog moeten helpen met allerlei praktische zaken en met geld, dan leef je nog in een afhankelijke positie. Je zit dan op dat vlak nog in de rol van een kind. Het is niet erg als ze je helpen, maar als je er van afhankelijk bent, blijf je je die jongen voelen.
Als man is het goed om je eigen boontjes te kunnen doppen. Als je hulp nodig hebt, dan is het beter om verschillende hulpbronnen te hebben waaruit je kunt kiezen in plaats van altijd meteen bij je ouders aan te kloppen.
Uitdrukkelijk wil ik benoemen dat intensief contact met je ouders niet verkeerd is. Dat is niet hetzelfde als een afhankelijke rol richting je ouders. En zelfs als je die afhankelijkheid wel hebt, hoeft dit niet te betekenen dat je dit als probleem ervaart. Deze punten zijn er voor wie merkt dat hij er last van begint te krijgen.
Deze 5 punten kunnen je helpen om te ontdekken waarom je je nog dat jongetje voelt en niet een man. Maar het veranderen kan nog knap lastig zijn. Soms is alleen het besef al genoeg om het patroon te doorbreken, maar vaak is er meer nodig. Dan ligt er onder een afhankelijke houding richting je ouders een stuk onverwerkte pijn. Een wond uit het verleden die niet goed geheeld is, waardoor je niet vrij komt uit je afhankelijke kind-rol.
Wat dan helpt is het aankijken van je pijn en er niet voor weg lopen. Niet roepen dat je een “prima” jeugd hebt gehad terwijl je emotioneel flink tekort bent gekomen. Niet om die pijnlijke herinneringen heen draaien, maar ze op te schrijven en opnieuw te doorvoelen. Door het stilzwijgen te doorbreken en in gesprek te gaan over jouw jeugd.
Als jij dit aan wilt pakken en jouw rol als man volledig wilt omarmen, dan nodig ik je uit om naar Zweden te komen. Hier in de Zweedse rust en natuur, heb je de tijd en ruimte om de koe bij de hoorns te vatten. Niet even tussen de bedrijven door, maar er echt bij stilstaan. Samen onderzoeken we waar de schoen wringt en pakken we dat aan! Plan HIER meteen een kennismaking in, zodat we dit kunnen bespreken.